Blaakzaal

• 

  Presenteren met max 30 personen

• 

  Vergaderen met max 18 personen

• 

  Met uitzicht op de Markthal

In het kort 

• Capaciteit: theateropstelling (tot 30 personen), vergaderopstelling (tot 18 personen), U-opstelling (tot 15 personen), kring van stoelen (tot 25 personen)

• Verrijdbaar LCD-scherm met geluid (laptop op aanvraag)

• 1 flipover met stiften

• Let op: ruimte is niet geluidsdicht (de bovenkant is open)

• In juni, juli en augustus in overleg te boeken i.v.m. warmte

Tarieven

Catering

Intakeformulier

Contact

Terug naar zalenoverzicht

Desideriuszaal

• 

  Theateropstelling voor maximaal 50 personen

• 

  Vergaderopstelling voor maximaal 25 personen

• 

  Schoolklasopstelling voor maximaal 24 personen

• 

  Verticale rijen voor maximaal 36 personen

In het kort 

Opstellingsmogelijkheden

• Theateropstelling: maximaal 50 personen

• Vergaderopstelling: maximaal 25 personen

• U-opstelling: maximaal 22 personen

• Cabaretopstelling: maximaal 32 personen

• Schoolklasopstelling: maximaal 24 personen

• Verticale rijen: maximaal 36 personen

Faciliteiten

• Projector, scherm, geluid en pc aanwezig

• Eigen laptop aansluiten is mogelijk (HDMI- en VGA-kabel aanwezig)

• 2 microfoons

• 1 flipover met stiften

• Podium met katheder

• Meeting Owl t.b.v. hybride vergaderen (€45,-)

Tarieven

Catering

Intakeformulier

Contact

Terug naar zalenoverzicht

Jeugdstadsdichter

Vienne stelt zichzelf voor

Stadsgedichten van Vienne

• #1 Later

  Vienne schreef Later voor haar optreden in de finale en won mede met dit gedicht de titel Jeugdstadsdichter van Rotterdam 2020. Alle finalisten kregen de opdracht een gedicht te schrijven in het kader van het thema van de Poëzieweek 2020: de toekomst is nu.

  Later

  Later kwam eerder dan wij verwachtten
  Zij had het ons gezegd
  Maar wij bleven maar
  Lijstjes maken, verbeterpunten sparen
  En negeren wat er echt toe doet
  Zij voelde zich ongehoord
  Haar moed liggend onder de zeespiegel
  Weerspiegelde ons
  Onbeschermd, haar beschermend, lagen wij op de open velden
  Helden hoopten we genoemd te worden
  Maar zij had het ons gezegd
  Ook onze moed vaagde weg
  Zij wilde weer opstaan maar werd afgebroken tot op haar botten
  Een geraamte dat zich niet staande hield
  In de stilte na de storm
  De leegte vertelde ons want haar woorden waren verloren
  Maar onze oren wilden haar nu horen
  Zij liet de stilte spreken, toonde ons al haar gebreken
  En lachte ons toe
  Uitgeput en moe
  
  Later kwam eerder dan wij verwachtten
  Wij schrokken op uit onze gedachten
  Op haar open wonden bouwen wij verandering
  Want
  De tijd kost
  Maar is onbetaalbaar
  De stilte spreekt
  Maar is onverstaanbaar
  Luister alsjeblieft heel even naar haar
  Zij zal de dagen dragen en aan ons vragen
  Wat er nou echt toe doet
  En is elke lach eerlijk en goed
  
  Zij was opgestaan, geheeld
  Had haar verdriet met ons gedeeld opdat haar zware hartstocht nu was gestild
  Wij openden onze ogen
  En konden niet geloven
  Dat het al nu was
  Later komt eerder dan wij verwachten
  Later is nu

• #2 Verandering

  Het tweede officiële stadsgedicht van de jeugdstadsdichter is getiteld Verandering; een gedicht ter gelegenheid van 75 jaar Vrijheid in Nederland, en in Rotterdam. Vienne zou haar gedicht hebben voorgedragen op verschillende evenementen zoals het Vertelfestival in de bibliotheek en het Bevrijdingsfestival Zuid-Holland, maar in verband met de maatregelen tegen het coronavirus zijn deze geannuleerd. Er is een video gemaakt waarin Vienne het gedicht voordraagt, deze is hier te bekijken.

  Verandering

  Het was de stilte tussen de schoten in
  Het luisteren naar regels en wetten
  Vaak enkel woorden, af en toe een zin
  Zo tegen onrecht verzetten

  Geringe afstand tussen angst en gaan
  Door het moeten, minder mogen
  Horen zonder echt te verstaan
  Elkaar niet meer aankijken in de ogen

  Het was zonder keuzes kiezen
  Het waren de stillere vreugdekreten
  Meer dan elkaar en onszelf verliezen
  Meer dan simpelweg ogen dicht en vergeten

  Veranderingen over tijd
  Brachten ons ver van hier
  Doorgegaan met hoop, minder spijt
  Schrijven nieuwe woorden en zinnen op papier

  Laten we meer samen, minder alleen
  Accepteren dat het soms even niet
  Er niet meer over- of omheen
  Maar dat we delen in onze vreugde en verdriet

  Laten we naar tranen luisteren
  Laten we lopen en af en toe zweven
  Laten we soms hardop en soms fluisteren
  Laten we opnieuw proberen en vergeven

  Het is het zich er wellicht niet altijd bewust van zijn
  Of begrijpen wat ze bedoelen
  Het is het samen leven zonder schild en schijn
  Opdat we vergeten, herinneren en voelen

• #3 Zij was er altijd al

  Zij was er altijd al

  Belichaam de aarde
  Hoe zij geboren in water
  Verloren als later leek
  De grond de druppels week
  En zij iets vanuit leeg werd

  Het waren de onschuldige eerste stappen
  Die de gevolgen moesten dragen
  Van dagenlang door
  En de aarde vormde de mensen
  En hun stemmen stichtten een stad
  Het water vormde de havens
  Het vroeger en het later, werden heden

  Ze zocht een weg om begrepen te worden
  Niet vergeten
  Maar verbeterd te worden
  Haar woorden waren de stenen
  En de mensen maakten zinnen
  Bouwden een hart van binnen
  Door haar aderen stroomde leven
  Het was het geven en het nemen
  Wat haar ademt

  En hoe de regen als vloed
  Eb voorbij
  Spaarden wij onze woorden tot het verzetten van zinnen
  Haar lichaam leeg
  Ze zweeg
  Zij was de stiltes lang
  En had onze handen zachtjes gevangen
  In de hare

  We vergaten wie ze waren
  Wie wij
  Wie hen
  Wie zij was
  We vergaten dat de stilte bestond
  Want het nagalmen van hun lichamen was
  We vergaten dat de leegte
  Want het was nooit zo
  We vergaten dat we soms
  We vergaten dat

  Belichaam de aarde
  Hoe ze verloren en verlaten
  De straten als littekens
  Het stof als dekens
  Over ons heen

  De nachten waren lang niet zo koud
  Als het wachten op

  Haar lichaam dichtgevouwen
  Handen uit de mouwen om haar op te vangen
  Een leven lang verlies

  Til de lagen op
  Haar blote huid zichtbaar
  Zachtjes tegen ons aan
  Bestaan is subjectief
  Maar we bestonden
  Met lege handen bouwden we haar wonden heel
  Zij was de stiltes lang

  Wij opnieuw
  Lange leegtes maken ruimtes vol
  Haar warmte die er altijd al
  Haar licht dat er altijd al
  Zij die als de wind en wolken
  Zij was er
  Zij was er altijd al

  
  
  

• #4 Litanie voor Rotterdam

  Rotterdam wat is je adem of valt het samen met de mijne
  Rotterdam ik wil weten, welke vragen wij nog meer
  Rotterdam ik spoelde aan
  Werd een vondeling, jou in de schoot geworpen
  Rotterdam ik zoek je hart, nog steeds
  En ik hoor hoe het dreunt uit de voegen van je willekeur, maar het kent geen plek
  Geef het een plek, een hier, een thuis in de weerbarsten van je kinderen
  Rotterdam, ik zoek je stemmen
  Vind ze soms in de dochters van je wateren
  En je was me even kwijt

  In de leegtes van gisteren en de stiltes van morgen
  Rotterdam, ik ken de ritmes van je stemmen
  Ze begrenzen hetgeen waar je de woorden niet voor wist
  Rotterdam, ze zullen je altijd kind noemen
  Nog met jouw baarmoeder om hen heen
  Schrijf de namen in je huid
  Maar leer ze uit je hoofd

  Rotterdam je herdenkt in alles dat je achterliet
  Een oud weten dat we delen als publiek geheim
  Rotterdam ik zag je dansen onder het brons dat een nieuw hemel draagt
  En ik ken de weg naar jou terug
  Rotterdam, ik kom altijd terug
  Was een kwart jaar uit je trend gekanteld maar we zijn met zoveel tegelijk, Rotterdam
  En wat samen zijn wij of zijn wij afgewend van elkaars gezichten af te lezen
  Blind voor het veelvoud dat je draagt
  Tegen je borst aangedrukt, alsof je wilt zeggen dat we veilig
  Rotterdam wat ben je?

  Ook ik zag je dansen in een licht dat we blauw noem(d)en
  Rotterdam, ik weet dat je meer adsorbeert dan je dragen kan
  Een opgelegd zwijgen verzwaard iedere zucht
  Rotterdam, waarom resoneren wij in verschillende frequenties,
  terwijl wij geen harten
  Het verwachten is het barsten van de huid
  Geef hen de stilte waar ze om vroegen
  Rotterdam, neem zelf ook wat

  Rotterdam, wanneer draag ook ik de schuld voor je vertoon?
  Je roepen is een razende uithaal
  Een vlaag langs metalen façades om ons omver te werpen
  Rotterdam, mag er in jou, wat wij kwijt in je lagen, het patina
  Rotterdam je bent weelde, of waanzin,
  Een echo in het maken als het offer van je buigen, je overschreeuwt
  En ik weet niet wat you make happen, maar er gebeurt zoveel op Zuid, in Spangen,
  In al je uitstrekken maar ik ken je oost nog niet genoeg
  Het spijt me, Rotterdam
  Je nacht en leven erodeert en ik kan er enkel over schrijven
  Rotterdam, wat is je taal, als niet een waterig soort uitademen
  Je talen, vertaald, verhalen van wie jij naar je toe wist te trekken
  Van wie er afsteekt tegen een lege hemel
  En iedereen mag hier

  In alle vormen bestaan wij langs jouw chaos
  Rotterdam, je klinkt hol
  De geluiden die we maakten zullen voor altijd
  Begrijpen is een verwaarloosbaar begrip in jouw zijn
  Groeien kan ook in zichzelf
  Rotterdam, vraag om lucht bij ademnood
  Vergeef de littekens die jouw veranderden

  Ik hoorde het weerklinken in een kakofonisch verleden,
  Of een nieuwe stilte maar altijd aanwezig op een meanderende binnenweg

  Ik zag het zich nestelen in een onwennig heden,
  Onder de schaduw van een leeg bestaan

  Ik weet niet of ik je beter ken of meer van je houdt, Rotterdam
  Maar ik ben je meer geworden

  Door jou uitgerekt
  En als ongeboren in jou gevouwen

  We bouwen aan elkaar
  Vinden alternatieve reflecties in de scherven van onszelf
  Alsof wij, altijd een soort vooruit
  Alsof wij altijd, Rotterdam
  En je bent een botte elegantie,
  Een pokdalig canvas, voor een weerbarstig hart
  Rotterdam yu wan bigi spikri en wij zijn je weerkaatsen

  Wij zijn je weergeven
  Je reikt ons een hand vol gesloten ogen
  Beëindigt jouw eenzame dialoog
  Geeft de regen zijn tranen
  In het deinzen zijn wij, Rotterdam,
  Altijd andere golven geweest

  Rotterdam, meneer Deelder is dood en hij liet een mensvormig leeg in je achter
  Rotterdam je raakt je bodem kwijt wanneer je te veel opwaarts
  Te veel littekens die je blijven definiëren
  Rotterdam waarom zijn je harde kinderen, een instinctieve neiging
  Een openbarende ethiek van een onvoorspelbaar razen
  Rotterdam gun ons alle gebrek aan de ruimte van je uitverkoop
  Rotterdam waak voor de exodus
  Je voegen vol van residu, de details die je duiden
  Rotterdam je verzwelgt, slokt op wat je binnenvalt

  Rotterdam, het is jij afstand ik
  En soms is dat wat wij nodig
  De lijnen in jouw huid spoelen niet weg
  Het licht is niet alleen van hen en het donker niet enkel van jou
  Rotterdam, de leegte van jouw adem
  Doet me denken aan

  De duizeling doet ons tuimelen in Rotterdam
  Ik zoek advies voor bij het vallen
  Ben met jouw materie vervlochten
  En ik raak niet los
  Zoals ook jij niet van je helden van nooit geweest
  Het gewicht van de weerstand geeft je aangezichten nieuwe namen
  Rotterdam het zijn er zoveel
  En ik hoor je wensen

  Hoe wij belichamen jouw aarde
  Als een soort van ver-laten maar dan dichtbij
  Geef het onbekende stemmen
  Verleng je hartstocht in de lucht
  Rotterdam, een subjectieve werkelijkheid zal de stralen dragen
  Jou verlichten
  Een draaiing in onze schijnlichamen
  Stelt een omhelzing voor

  Zoals wij elkaar moeten leren dragen, een nieuwe generatie
  Waar er voor iedereen een nest als origami gevouwen van Artikel 1
  Rotterdam je vloeit vol
  Of is er sprake van een lek
  Het overviel allen die probeerden te zwemmen op het droge
  Rotterdam ik ben het kwijt soms
  Ik wil langer naar je luisteren dan de tijd die mij gegund
  Je bent iets onweerstaanbaars
  Een naam die in mijn basis krast om altijd te zeggen
  Dat ik hier was, slechts eventjes in jouw zevenhonderdvijftig jaren
  Op dat kleine stukje gemaakte aarde
  Rotterdam je fluistert in mijn oor

  Vertel ons niet enkel de/jouw waarheid

  Kleine geheimen, moet je kwijt

  Een zee van zwijgzaamheden
  Een kabbelend verlangen naar

  En ik spoel aan in je confrontaties

  Hoe onze navelstreng onlosmakelijk verbonden

  En je hebt me nooit gebaard

  Rotterdam, je vleugels zijn bedoeld om te vliegen

  Rotterdam verlaat ons niet

  Het hopen is nog niet verleerd

  Rotterdam we blijven bij je
  Rotterdam je lijkt zo kalm

  Rotterdam, we wisten dat je kon zwijgen,

  Maar in ons altijd luidop

   

  Dean Bowen & Vienne haagoort

   

Video 'Belichaam de aarde'

Nieuws

Wat doet de jeugdstadsdichter?

Bonnie vlogt tijdens de finale

Wat heeft een stadsdichter nodig?

Stadsgedichten Dean Bowen 

2020

• #1 Exodus

  In zijn eerste stadsgedicht van 2020 reageert Dean Bowen kritisch op het woonbeleid dat wordt gevoerd in Rotterdam. Van Exodus is een korte film gemaakt, die in première ging tijdens het International Film Festival. Dit is de tweede film uit de serie Tussen de zinnen in, waarin stadsgedichten tot leven komen. Het gedicht gaat over de Rotterdamwet, een wet die het sinds 2006 mogelijk maakt om in specifieke wijken bewoners onder een bepaalde inkomens- of opleidingsgrens te weigeren.

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

  Exodus is ook verfilmd. Bekijk de video op het YouTube-kanaal van OPEN Rotterdam.

  #1 EXODUS

  naar Loyce Gayo’s ‘How we forget’

  we vergaten dat we stadse wezens waren
  we vergaten jou, rotterdam
  we vergaten wie zich hier thuis noemt
  we vergaten dat thuis weinig meer is dan een plek
  waarvan je verdreven kan worden
  & als onwenselijk gebrandmerkt
  we vergaten hoe wij marketingtaal werden
  de aantrekkingskracht van de meerdere minderheid
  we vergaten dat Babel ook een plek was waar we verschilden van elkaar
  tot mindere goden ook deze veelvoud vreesden
  maar dat haar verhalen nog altijd zingen
  we vergaten wederopgebouwde gronden
  we vergaten dat we gronden nog steeds wederopbouwen
  we vergaten hoe cultuur een dynamisch organisme is
  en dat ook het onze ooit zal kantelen
  ik vergat mijn plek
  of misschien interesseerde het me geen fuck
  we vergaten dat sommige buren dromen
  van weinig meer dan wat vierkante meters
  in de stad, zonder dreigende exodus
  we vergaten de exodus, de rotterdamwet
  we vergaten hoe we zeiden dat er hier geen plek voor iedereen
  we vergaten drie opties, wooncarrières & beleidsambities
  ik vergat mijn schuld & het gewicht ervan op mijn hoofd
  ik vergat mijn hoofd & hoe ook deze de stad verkoopt
  als cultureel exportproduct
  ik vergat mijn pen & mijn poëzie
  ik vergat hoe ze een stem versterken
  als ze je stadsdichter noemen, vragen te reageren op dit alles
  & je achterlaten in het ongemak
  omgevormd tot mooie zinnen voor wat waardering
  je snapt het niet
  je bent al vergeten met wie je was, vandaag in de stad
  je vergat alle mensen die zich daar bewogen
  wie er at, of lachte, zich haastte of uitrustte
  of whatever
  maar je herinnert je de overwaarde, toch?
  & hoe enthousiast je daarmee?
  je herinnert je hoe je op Kade alle producten kan vinden
  van mensen waar je verder niets mee te maken wilt hebben
  totdat je wilt tonen hoe divers we hier zijn
  weet je nog, hoe grootstedelijk dat voelde?
  ik vergat waarom ik dit schreef
  ik vergat of ik enkel wat te zeuren had
  of dat ook ik de mensen in de stad vergeten was
  die er aten of lachten, zich haastten of uitrustten of whatever
  maar ik herinner me hoe dit gaat
  herinner me hoe grootstedelijk dit voelt
  ik vergat dat ikzelf wederopgebouwde grond was
  je bent al vergeten dat ik mijn hoofd vergat, weet je nog?
  we vergaten dat sommige buren, elke dag bewegen
  langs vierkante meters van een ingerichte stad
  waarvan beleid bepaald heeft dat het nooit voor hen bedoeld was
  we vergaten dat sommige buren blijven vechten
  voor hun plekje in deze stad
  we vergaten dat sommigen enkel aandacht hebben
  voor drie opties, wooncarrières & beleidsambities
  of misschien interesseert het ze geen fuck, weet je
  soms vergeet ik hoe moeilijk het is
  om te onthouden

• #2 Residu

  Middenin de Tweede Wereldoorlog, op 31 maart 1943, verwoestte een bombardement ‘per ongeluk’ het leven van duizenden mensen. Dit bombardement op Rotterdam-West staat ook bekend als het Vergeten Bombardement.

  In de voorbereiding van het schrijven van het gedicht heeft Dean mogen spreken met Nico Sannes en Jan de Grauw, die allebei het Vergeten Bombardement overleefd hebben overleefd.

  Beluister het gedicht ook op YouTube.

  Klik hier voor het vormgegeven gedicht.

  Residu

  wachten is een cursief vermogen
  een willen dat leunt tegen een tijdelijk tekort
  onder spanning, alsof ook dit moment
  als het gewicht van een woord dat balanceert
  op het puntje van je tong
  enkel wacht op een zucht van verlichting
  om langs je lippen te kieperen
  maar we bestaan in een wereld waar vergeten, het devies
  ik neem het niemand kwalijk
  behouden is een actief soort falen
  het residu van grootouders negeren
  & wie heeft er in het gejaag van 2020 nog tijd
  om te vragen naar de oorzaak van de barsten in hun gezichten
  scherven zijn een ander soort volledigheid
  een mogelijkheid om de vorm terug te vinden
  of de breuklijnen te traceren om te weten hoe we begonnen
  vandaag, jaren geleden, was er iets
  waarvoor een dichter geen taal vindt
  eufemismen doen vergeten hoe bommen branden
  metaforen maken rouw een abstract fenomeen
  vandaag, is er iets,
  waarvoor een dichter geen taal zoekt
  maar in zijn niet begrijpen even stil moet, met de rest

• #3 De details

  Het stadsgedicht 'De details' schreef Dean voor de dodenherdenking op 4 mei. Traditiegetrouw draagt de stadsdichter het gedicht voor tijdens de herdenking in de Laurenskerk en op Plein1940 maar in verband met de maatregelen tegen het coronavirus is deze herdenking geannuleerd. Er is een video gemaakt waarin Dean het gedicht voordraagt, deze is op YouTube te bekijken.

  Beluister het gedicht ook op YouTube.

  De details

  uiteindelijk blijft er niets over dat op een antwoord lijkt

  een open einde is een gebed boven een leeg bord gepreveld
  
  zilverstukken om de ogen toe te dekken
  
  de tol moet betaald
  
  & dit is weer een laatste winter voor de sluimer
  
  een pauze klit zich vast, in ons
  
  de kou die haar rust vindt in de botten
  
  hoeveel waarheid is een lichaam als het oplost
  
  hoeveel rust; die lange slaap
  
  de stad is een kalm exhaleren
  
  een laatste keer
  
  & wij kennen dit zwangere zwijgen
  
  ‘blijf je bij me?’
  
  ‘was ik nog zacht toen ze me vonden?’
  
  ‘ben ik weg?’
  
  ‘…of toch jij?’
  
  het zijn de details die ons bijblijven:
  
  • de zwavel
  • de roest
  • je heilige breekbaarheid
  
  het is allemaal nat zand in onze handen
  
  zwaar genoeg om te dragen
  
  mul genoeg om te laten gaan

   

• #4 Advies voor bij het vallen

  Dit gedicht schreef Dean ter nagedachtenis aan het bombardement van Rotterdam op 14 mei 1940.

  Beluister het gedicht ook op YouTube.

   

  Advies voor bij het vallen

  bid de regen uit de zoden omhoog
  graaf een gat voor een spiegel
  om de richting te keren

  de lucht is een zachter landen
  in al haar vormverandering
  een lucide gedaantevallen

  behoeft geen uitleg,                            want
  vallen is onvermijdelijk,                       want
  vallen is een overtuiging

  maar de zwaartekracht —die gesel —
  weet welke richting op
  om een stad te zien kruimen

  een krater in ons hart geslagen
  is een gat om te vullen
  met de scherven van wat er overblijft

  een gebroken vormverandering
  die de richting omkeert
  om zachter te mogen landen

• #5 Helden van nooit

  Helden van Nooit omschrijft zichzelf als “een kunstcollectief dat besloot om, geïnspireerd door de Black Lives Matter-demonstraties, de krachten te bundelen tegen koloniale en nationalistische verheelijking”. Stadsdichter Dean Bowen schreef als reactie op hun acties in Rotterdam dit stadsgedicht.

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

  Helden van nooit

  zoek een nacht
  in Rotterdam
  wanneer de wereld fikt
  vind jezelf
  in crimineel verrijkte bodem
  waar zij je een invasieve soort noemen
  en bloei op

  vergeet nooit
  hoe de wortels zich strekken
  naar andere klimaten
  pareer de verhalen
  die eeuwen vergulden
  er is teveel dor
  in dit hof genegeerd

  we herkennen het gif
  de droge bodem
  inheemse soorten
  inheemse ziekten
  in de zaden verspreid

  schrijf dief
  om hen te laten weten wat ontnomen is
  schrijf killer
  om eenzelfde reden

  elk huis draagt een naam
  elke naam draagt haar sporen

  geef iets wits (met –th geschreven)
  een rood gevlekt aangezicht
  als herinnering aan het zwijgen
  dat tegen een stad afketst

  werp de sokkels omver
  die ze plaatsten in het hof
  voor helden van een selectief publiek

  ontregelen is spreken
  voor de naamlozen
  dwingt ook het onkruid
  mee te veren met een nieuwe wind

  Dean Bowen
  Stadsdichter van Rotterdam 2019/2020

   

• #6 Art.1

  Bij het zesde stadsgedicht is ook een video gemaakt. Bekijk de video 'aan allen die zich hier bevinden' via het YouTube-kanaal van OPEN Rotterdam.

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

  Art.1

  allen die zich hier bevinden worden in gelijke gevallen anders herinnerd
  particuliere geschiedenissen die voormoeders bewaarden
  in de holten verborgen achter hun navel

  
  & is het niet daar,
  dat we leerden van onze lichamen strijdgrond te maken
  hoe ketens het gereedschap van een brute economie

  we waren handelswaar // we waren handelaars

  wisten niet van de belofte die we toekomst zouden noemen
  maar nog steeds lekt iets leeg in de bodem die we delen

  & we weten niet de namen van de nachtmerriejaren
  we streken ze gelijk met onze zonden glad
  gaven ze geen plek in het gedeelde archief
  geen rouwranden rondom vergulde tijdspannen
  & wisten daarom niet hoe wij vervlochten in elkaar

  omdat wij hierheen gekomen
  
  omdat de schoolboeken niet
  
  omdat we ander leed herdenken
  
  omdat het al zo lang geleden
  
  omdat panden achter de Boompjes
  
  omdat de kerk in het Oude Noorden
  
  omdat Coopstad & Rochussen
  
  omdat het West-Indisch Huis
  
  omdat bommen ook de stenen deed vergeten in Rotterdam
  
  omdat de sporen nog in ons
  
  omdat we lang nog niet geheeld
  
  omdat we de schuld niet willen dragen
  
  omdat we deelgenoten zijn
  
  omdat er meer van ons te maken is dan wat ons overkwam
  
  omdat we samen in de stad
  
  omdat we samen in het land
  
  omdat we weten van het belang van het breken van de ketens
  
  omdat er geen excuses
  
  omdat die ook niet meer verwacht
  
  omdat we met elkaar vooruit
  
  omdat we samen zullen zijn
  
  omdat de voormoeders zingen
  
  omdat de echo’s in onze botten
  
  omdat ik van je hou
  
  omdat ik nergens naartoe
  
  omdat nog altijd de ketens
  
  omdat we zoveel kunnen leren
  
  omdat we zoveel moeten leren
  
  omdat we zo verdomde moe
  
  omdat de zeurende pijn
  
  omdat wij allen onze lasten
  
  omdat we daarin niet alleen
  
  omdat we dit allemaal weten
  
  omdat we immer aangepast
  
  omdat het bloed de handen vlekt
  
  omdat de doden in het water
  
  omdat de doden op het land
  
  omdat 1873
  
  omdat de zwavel in de neus blijft hangen
  
  omdat de afstanden te groot
  
  omdat het ons niet interesseert
  
  omdat de 300 florijnen
  
  omdat de woede nog steeds in ons
  
  omdat we niet langer vergeten
  
  omdat de lessen geleerd
  
  omdat jij en ik
  
  omdat ik en jij
  
  omdat wij en zij
  
  omdat hen en ons
  
  allen die zich hier bevinden worden in gelijke gevallen anders herinnerd
  
  zou ons reden moeten geven om te zeggen: ‘Gelukkig maar.’

• #7 LEK

  Dean schreef LEK voor het de 15-jarige Alice, die op 12 augustus werd doodgestoken. 

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

  LEK

  Voor Alice

  hij zegt, je maakt mijn hoofd heet

  de boys op de hoek
  schitteren brons in de avond
  onder een dubbelzon die hen
  net als alle anderen op een willekeurige zomerdag dronken voert

  elke stap doet hun schouders deinen
  alsof ze drijven op het water dat
  de rest van op zuid scheidt

  de boys trappen tegen een bal
  op het plein, op het veldje
  moderne strijdgronden, de boys

  dragen een harnas als atlasgewicht
  hun mannelijkheid, een Fabergé-ei

  ze bewegen als roedel langs de rafelranden
  tanden in de aanslag
  en ook dit instinct is een open zenuw

  het kleinste contact, een oorlogsverklaring
  de boys en hun strijdlust
  verminken elkaar tot oneindigheid

  alles dat leeft kan lek
  kinderen vlekken stoeptegels
  met wat zij trekken uit elkaar

  de boys zijn niet de boys
  zijn hem, hem, hem, hem en haar

  en elke keer opnieuw
  tellen we het leeg dat overblijft
  leggen witte rozen in een portiek

  een moeder stort ter aarde
  maar vlekken zijn niet uit stenen te schrobben

  niet nu,
  of morgen,
  of later…

• #8 Zwemmen op het droge

  Dean schreef dit stadsgedicht naar aanleiding van het metro-ongeluk in Spijkenisse. De metro reed door een stootblok en zou meters naar beneden gevallen zijn, maar bleef hangen op een kunstwerk van een walvisstaart.

  Zwemmen op het droge

  zeg nooit dat je niet gedragen werd

  als geste boven een vloedlijn

  uitgebalanceerd op kunstmatige hoogte

  ben jij, een stilleven intact gehouden

  dito al het andere soort, gelukkig maar

  soms is een spraakverwarring

  het conflict tussen mens en mechaniek

  soms is het een magisch moment

  het zwemmen op drooggelegd land

  er hangt een trein in de lucht van Spijkenisse

  & lijn C laat iets langer op zich wachten vandaag

   

• #9 Confrontaties

  Stadsdichter Dean vindt het belangrijk om gevoelens en ervaringen van de samenleving bloot te leggen. In zijn nieuwe stadsgedicht beschrijft hij de relatie tussen het publiek en het politieapparaat. Beiden hebben een verantwoordelijkheid naar elkaar en naar de samenleving toe.

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

   

  Confrontaties
  

  Voor de vijf agenten en de rest
  
  Leer ze: je beste vriend
  Ken ze: gevaar
  
  Lees: slechts een paar rotte appels
  Weet: hoe het de rest te schand
  
  Zie: Jan Smit/WhatsApp-groep
  Lees: anoniem/wit/hollands
  
  Het is alles dat hier thuishoort
  Niet zoals dat kankervolk/kutmarrokanen/pauperallochtonen
  
  Zie: geen consequenties
  Ondervind ze zelf, want
  
  ‘de jas, de schoenen, de auto’
  
  Herinner jezelf, toen je tiener
  Alweer in een cel waar je niet hoorde
  
  Hoe je moeder vroeg om uitleg
  En het antwoord, want
  
  ‘verkeerde haar, verkeerde kleren, verkeerde kleur’
  
  Weet: het mechanisme van de taal; hun taal
  Weet: het eufemismecarrousel; de leugens
  
  Vraag: wie zich gespiegeld ziet in de hoeders van de wet
  Begrijp: niet voor jou, want niet van jou, want niet jij
  
  Allemaal zijn wij weelde
  Gewikkeld in groen-wit-groene deken
  
  Allemaal moeten veilig
  In de schoot van deze stad
  
  Weet: geen oplossingen vanzelf
  Weet: een burgervader verantwoordelijk
  
  Hoor: niet allemaal
  Antwoord: maar wij ook niet
  
  Weet: het veilig van de een als de prijs voor een ander
  &
  Vraag: wie wensen wij als hoeders voor het hart van Rotterdam

• #10 Litanie voor Rotterdam

  Dean schreef zijn laatste gedicht samen met jeugdstadsdichter Vienne Haagoort. Zij droegen dit samen voor bij hun afscheid.

  Beluister dit gedicht op YouTube.

  Litanie voor Rotterdam

  Rotterdam wat is je adem of valt het samen met de mijne
  Rotterdam ik wil weten, welke vragen wij nog meer
  Rotterdam ik spoelde aan
  Werd een vondeling, jou in de schoot geworpen
  Rotterdam ik zoek je hart, nog steeds
  En ik hoor hoe het dreunt uit de voegen van je willekeur, maar het kent geen plek
  Geef het een plek, een hier, een thuis in de weerbarsten van je kinderen
  Rotterdam, ik zoek je stemmen
  Vind ze soms in de dochters van je wateren
  En je was me even kwijt

  In de leegtes van gisteren en de stiltes van morgen
  Rotterdam, ik ken de ritmes van je stemmen
  Ze begrenzen hetgeen waar je de woorden niet voor wist
  Rotterdam, ze zullen je altijd kind noemen
  Nog met jouw baarmoeder om hen heen
  Schrijf de namen in je huid
  Maar leer ze uit je hoofd

  Rotterdam je herdenkt in alles dat je achterliet
  Een oud weten dat we delen als publiek geheim
  Rotterdam ik zag je dansen onder het brons dat een nieuw hemel draagt
  En ik ken de weg naar jou terug
  Rotterdam, ik kom altijd terug
  Was een kwart jaar uit je trend gekanteld maar we zijn met zoveel tegelijk, Rotterdam
  En wat samen zijn wij of zijn wij afgewend van elkaars gezichten af te lezen
  Blind voor het veelvoud dat je draagt
  Tegen je borst aangedrukt, alsof je wilt zeggen dat we veilig
  Rotterdam wat ben je?

  Ook ik zag je dansen in een licht dat we blauw noem(d)en
  Rotterdam, ik weet dat je meer adsorbeert dan je dragen kan
  Een opgelegd zwijgen verzwaard iedere zucht
  Rotterdam, waarom resoneren wij in verschillende frequenties,
  terwijl wij geen harten
  Het verwachten is het barsten van de huid
  Geef hen de stilte waar ze om vroegen
  Rotterdam, neem zelf ook wat

  Rotterdam, wanneer draag ook ik de schuld voor je vertoon?
  Je roepen is een razende uithaal
  Een vlaag langs metalen façades om ons omver te werpen
  Rotterdam, mag er in jou, wat wij kwijt in je lagen, het patina
  Rotterdam je bent weelde, of waanzin,
  Een echo in het maken als het offer van je buigen, je overschreeuwt
  En ik weet niet wat you make happen, maar er gebeurt zoveel op Zuid, in Spangen,
  In al je uitstrekken maar ik ken je oost nog niet genoeg
  Het spijt me, Rotterdam
  Je nacht en leven erodeert en ik kan er enkel over schrijven
  Rotterdam, wat is je taal, als niet een waterig soort uitademen
  Je talen, vertaald, verhalen van wie jij naar je toe wist te trekken
  Van wie er afsteekt tegen een lege hemel
  En iedereen mag hier

  In alle vormen bestaan wij langs jouw chaos
  Rotterdam, je klinkt hol
  De geluiden die we maakten zullen voor altijd
  Begrijpen is een verwaarloosbaar begrip in jouw zijn
  Groeien kan ook in zichzelf
  Rotterdam, vraag om lucht bij ademnood
  Vergeef de littekens die jouw veranderden

  Ik hoorde het weerklinken in een kakofonisch verleden,
  Of een nieuwe stilte maar altijd aanwezig op een meanderende binnenweg

  Ik zag het zich nestelen in een onwennig heden,
  Onder de schaduw van een leeg bestaan

  Ik weet niet of ik je beter ken of meer van je houdt, Rotterdam
  Maar ik ben je meer geworden

  Door jou uitgerekt
  En als ongeboren in jou gevouwen

  We bouwen aan elkaar
  Vinden alternatieve reflecties in de scherven van onszelf
  Alsof wij, altijd een soort vooruit
  Alsof wij altijd, Rotterdam
  En je bent een botte elegantie,
  Een pokdalig canvas, voor een weerbarstig hart
  Rotterdam yu wan bigi spikri en wij zijn je weerkaatsen

  Wij zijn je weergeven
  Je reikt ons een hand vol gesloten ogen
  Beëindigt jouw eenzame dialoog
  Geeft de regen zijn tranen
  In het deinzen zijn wij, Rotterdam,
  Altijd andere golven geweest

  Rotterdam, meneer Deelder is dood en hij liet een mensvormig leeg in je achter
  Rotterdam je raakt je bodem kwijt wanneer je te veel opwaarts
  Te veel littekens die je blijven definiëren
  Rotterdam waarom zijn je harde kinderen, een instinctieve neiging
  Een openbarende ethiek van een onvoorspelbaar razen
  Rotterdam gun ons alle gebrek aan de ruimte van je uitverkoop
  Rotterdam waak voor de exodus
  Je voegen vol van residu, de details die je duiden
  Rotterdam je verzwelgt, slokt op wat je binnenvalt

  Rotterdam, het is jij afstand ik
  En soms is dat wat wij nodig
  De lijnen in jouw huid spoelen niet weg
  Het licht is niet alleen van hen en het donker niet enkel van jou
  Rotterdam, de leegte van jouw adem
  Doet me denken aan

  De duizeling doet ons tuimelen in Rotterdam
  Ik zoek advies voor bij het vallen
  Ben met jouw materie vervlochten
  En ik raak niet los
  Zoals ook jij niet van je helden van nooit geweest
  Het gewicht van de weerstand geeft je aangezichten nieuwe namen
  Rotterdam het zijn er zoveel
  En ik hoor je wensen

  Hoe wij belichamen jouw aarde
  Als een soort van ver-laten maar dan dichtbij
  Geef het onbekende stemmen
  Verleng je hartstocht in de lucht
  Rotterdam, een subjectieve werkelijkheid zal de stralen dragen
  Jou verlichten
  Een draaiing in onze schijnlichamen
  Stelt een omhelzing voor

  Zoals wij elkaar moeten leren dragen, een nieuwe generatie
  Waar er voor iedereen een nest als origami gevouwen van Artikel 1
  Rotterdam je vloeit vol
  Of is er sprake van een lek
  Het overviel allen die probeerden te zwemmen op het droge
  Rotterdam ik ben het kwijt soms
  Ik wil langer naar je luisteren dan de tijd die mij gegund
  Je bent iets onweerstaanbaars
  Een naam die in mijn basis krast om altijd te zeggen
  Dat ik hier was, slechts eventjes in jouw zevenhonderdvijftig jaren
  Op dat kleine stukje gemaakte aarde
  Rotterdam je fluistert in mijn oor

  Vertel ons niet enkel de/jouw waarheid

  Kleine geheimen, moet je kwijt

  Een zee van zwijgzaamheden
  Een kabbelend verlangen naar

  En ik spoel aan in je confrontaties

  Hoe onze navelstreng onlosmakelijk verbonden

  En je hebt me nooit gebaard

  Rotterdam, je vleugels zijn bedoeld om te vliegen

  Rotterdam verlaat ons niet

  Het hopen is nog niet verleerd

  Rotterdam we blijven bij je
  Rotterdam je lijkt zo kalm

  Rotterdam, we wisten dat je kon zwijgen,

  Maar in ons altijd luidop

   

  Dean Bowen & Vienne haagoort

   

2019

• #1 Patina

  Het eerste stadsgedicht dat Dean Bowen schreef, is Patina. Hij droeg dit gedicht voor tijdens zijn benoeming als stadsdichter op 31 januari in het Bibliotheektheater. In het gedicht voert Dean voor het eerst een gesprek met de stad als stadsdichter. Hij vraagt 'haar', de stad, over wat wel en wat niet te adresseren in zijn gedichten die hij over Rotterdam zal schrijven in zijn periode als stadsdichter.

  Je kunt het gedicht ook beluisteren op YouTube.

  Patina

  & wat heb je aan de glans van je vernis
  wanneer alles onder de oppervlakte
  vertelt van je ruwte

  vraag ik haar

  met het gewicht van een Oscar Wilde citaat op de tong, in Crooswijk

  & ze zwijgt
  kantelt een glimlach uit haar mondhoek
  terwijl ze mij betrapt op een hand wringend soort ongemak

  wij zijn troebel water
  & in elkaar niet af te lezen voorbij
  de doorzichtigheid die onze binnensten huisvesten

  & ik vraag haar

  hoeveel mag jouw ontnomen worden
  voordat ik op mag biechten dat ik je niet meer herken

  & ze zwijgt
  werpt mij een blik toe bezoedeld
  met een onvermogen te keren naar weerzin
  of waanzin & ik lees in haar iets dat gedicht mag
  worden, moet worden
  maar ze wuift ook deze hoogmoed uit mijn verscheurde ijdelheid weg
  & hoe moet ik mijzelf overeind houden ten aanzien van deze weelde

  & weelde is
  de veelvoud van de talen die in haar zingen
  & weelde is
  het altaar waarop zij is neergelaten
  maar laten we van elkaar geen idolen maken, meer

  & mijn hart dreunt in de keel
  een opwelling van een vloed die gulzig
  wilt grijpen zoals deze altijd in laagland gegrepen heeft

  & ze zwijgt
  verleidt mij naderbij te geraken & ze grijpt me vast
  drukt mijn oor op haar navel
  & ik hoor hoe ze oneindig bezongen is
  zoals men doet in dingen als gedichten

  & ik weet niets meer te vragen
  niets te vertellen maar zwijgen is een te luid verraad
  & ik weet dat zij weet dat ik nog zo veel meer niet

  & ze zwijgt
  laat mij razen als storm in een glas water
  tot ik uitgeraasd en alles stilte

  & ze zegt

  roep mij aan, wanneer je wenst
  & ik zal niet liegen
  kras jezelf in dit lichaam thuis
  & soms ben ik leeg
  vind mijn stem in de haarvaten
  & soms zal ik zwijgen
  wanneer er ruimte moet voor de rest

• #2 nacht en leven

  Bowen heeft zijn tweede stadsgedicht opgedragen aan BAR. De mensen achter de nachtclub in het Schiekadeblok waren bezig met het ontwikkelen van een danceclub in de Ferro-hallen in Rotterdam-west. De gemeente zei begin februari de samenwerking op. Woensdag 20 februari protesteerden honderden mensen tegen die beslissing en het gemeentelijk beleid op het Stadhuisplein, waar de stadsdichter het gedicht "nacht en leven" voordroeg.

  Je kunt het gedicht ook beluisteren op YouTube.

  nacht en leven

  voor BAR

  in dit gedicht
  leggen ze ons neer als bloemen
  bij een monument voor een verloren nacht
  vergeten de soort levens die anders kapseizen
  in tempels die zij niet begaan

  ze verkochten onze gronden uit
  voor kapitaal en kapers op de kade
  van een plek die nooit thuis zal worden genoemd

  zeiden: ‘this must be the place’

  en als antwoord dansen wij
  in de leegten die lichamen achterlaten
  verspreid over de stad
  als lege plastic bekers op een dansvloer
  die ons zo veel liefheeft
  dat we blijven plakken, omarmd

  en hoe wij van haar

  er wordt een rede gespuugd
  over een te ruste gelegde nacht

  herinnering begraven
  van hoe wij
  toen wij
  die ene keer
  en weet je nog met wie we waren

  en de zomers
  en de afters
  en de afters
  en de afters
  en hoe in de winters een toevluchtsoord

  we zien zerken teveel
  lezen de namen van zij die sterven zijn gegaan
  leggen vergeet-me-nietjes langs de wanden
  laten de nacht geen museumstuk worden

  noemen de namen van ons geroofd: †

  teveel is altijd een te veel
  maar hoor ons nu
  want genoeg is genoeg

• #3 een lege hemel

  Op 31 maart 1943 vielen er door een fout bommen op de dichtbevolkte wijk Bospolder-Tussendijken in Rotterdam-West. Door het slechte weer en inschattingsfouten bombardeerden Amerikaanse bommenwerpers niet het doelwit scheepswerf Wilton-Fijenoord, maar duizenden huizen. De stadsdichter schreef zijn derde stadsgedicht "een lege hemel" voor de herdenking van dit Vergissingsbombardement in Park 1943.

  Je kunt dit gedicht ook beluisteren op YouTube.

  Een lege hemel

  Herdenkingsgedicht, 31 maart 2019
  
  een lege hemel lekt geen vlammenzee
  doet een dochter niet bidden boven een gat in de grond
  is geen einde van veelbelovendheid in een moeilijke stad
  weet 57 namen terug te vinden van 417 teveel
  
  een lege hemel strekt zich uit
  hangt laag over een tot puin geslagen thuiskomst
  is voor zonen mogelijk iets wat niet vergeten hoeft,
  wanneer ze kijken uit het zolderraam
  
  een lege hemel krijst niet schel
  belooft ons niet wat gister ook al
  zwijgt in rouw als moeders,
  die onder brokstukken zoeken naar de vaders die kwijtgeraakt
  
  een lege hemel is geen troost
  niet een reden om te schuilen
  een monument voor wie verleden
  maar altijd een nieuwe dag

• #4 of een nieuwe stilte

  Het stadsgedicht "of een nieuwe stilte" schreef Dean voor dodenherdenking 2019. Ieder jaar herdenken we op 4 mei de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en oorlogssituaties en vredesmissies nadien. Het herdenkingsgedicht werd die dag voorgedragen in de Laurenskerk en op Plein1940 door Simone Atangana Bekono, Bas Kwakman, Mariana Hirschfeld en Elten Kiene.

  Je kunt dit gedicht ook beluisteren op YouTube.

  of een nieuwe stilte

  Herdenkingsgedicht, 04 mei 2019

  I
  er valt niets nieuws te vertellen
  geen onontdekte toestand die zich bindt aan de tong, een ander lichaam wordt
  of een ruimte om uit te vullen met iets overerft van grootmoeders generatie
  stilte is een causale potentie
  een lucifer aan benzine; waarmee bedoeld,
  dat ook dit licht ontvlambaar is en snel verdwijnt
  als het heugen niet in ons valt
  ons wijst op iets om vast te houden
  
  II
  niet alles onaanraakbaar is abstract;
  onthult iets dat spreekt naar binnen
  een woord dat zich omkeert, terugvalt in de keel
  niet voorbij de drempel raakt want alles kent een prijs
  rouw spel je niet met lichamen, beelden van iets vernietigd,
  een gevallen stad of een lege hemel die niets meer opbiecht
  soms herinner ik me alles dat ons niet overkwam
  alsof alweer de stilte, ik zag het, allemaal ontwricht
  
  III
  dit is waarheid. alles dat zich in het licht begeeft laat iets achter
  is een spoor om te volgen
  hoe we hier raakten wordt verteld ontdaan van haar rafelingen
  hoe we hier raakten, een causaal potentieel
  als morgen, een constant onderweg
  dan zwijgt vandaag een thuis in mij
  en als ze niet wil zingen
  laat haar even in ons stil
  
  IV
  en wij zijn niet enkel onmogelijk, een leven onder voorbehoud
  maar een buitengewoon soort menselijk, laat het ons niet vergeten
  dit alles kent het gewicht van een merkwaardige wereld die we dragen,
  die zich omkeert, terug wil vallen als een woord in de keel
  dit is waar we staan of een nieuwe stilte
  en hier eet ik en rouw ik en kerk ik en hoop ik,
  ontrafel ik en zwart ik, omarm ik en vriend ik,
  want hier zie ik en slaap ik en leef ik en droom ik de wereld minder wreed

• #5 altijd een soort vooruit

  Het derde en laatste herdenkingsgedicht van dit drieluik schreef Dean voor de herdenking van het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940. De dansgroep Amenti Collective maakte een choreografie bij het gedicht en hun optreden tijdens de herdenking kun je hier terugzien. Bij dit gedicht is een video gemaakt als eerste film uit de reeks 'tussen de zinnen in'. Bekijk de video '14.05 altijd een soort vooruit' hier.

  Je kunt dit gedicht ook beluisteren op YouTube.

  altijd een soort vooruit

  Herdenkingsgedicht, 14 mei 2019

  In een herbouwde stad beweegt een achteloze gemeenschap met kapitalistische precisie
  haarzelf voort. Van haar geschiedenis ruilhandelt ze enkel wat romantisch of sleept mee als
  boetekleed een rouw van lang geleden. Deze stad is groot. Hier schuurt men zich kapot te
  nauw in omwentelingen langs elkaar. Verkeerslichten bloeien mini/massa-verschuivingen
  als alternatief voor iets dat lijkt op migratiedrang en alles is symptoom voor blinde vlekken
  van te lang in het wit gestaard. Ieder niet zien slaat een krater. Is een onoverbrugbare
  afstand tussen duim en wijsvinger afgemeten. Handpalmen bedrijven politiek in handdruk
  of gebed, maar Rotterdam ligt er vredig bij. Overal zijn andere mensen. Andere mensen zijn
  bijvoorbeeld moeders. Moeders zijn brandstof in oorlogstijd. Net als wij, overvolle
  metaforen. Een dichter schrijft dat van alle strijd een allegorie te maken is, in de
  wetenschap dat ze elders wordt gevoerd. Dat elders vandaag, is een kruimige stad als de
  onze jaren geleden. Ze herinnert aan de broosheid van onze eigen monumenten.
  
  In een herbouwde stad is ons spreken vergif gemaakt. Uitgegoten over deze straten. Een
  feedbackloop die zich herhaalt, maar elk nogmaals is verwatering. Doet ons elkaar verkeerd
  verstaan. De namen vallend. De gevallen namen die er waren om genegeerd te worden.
  Niet langer waarschuwing voor een wrede retoriek. Opdat we vergeten, te makkelijk. We
  droomden van iets maar raakten het kwijt in ook onze kinderen. Zwarte rook bijvoorbeeld is
  zwarte rook en overal hetzelfde. Roet blijft kleven aan elke huid. Stokt eenieders
  ademhalen. Brodsky fluistert een dichter toe dat steden niet schuilen als het regent. Ik wijs
  hem op de brandgrens als rouwrand doorheen de stad. Zeg hem dat bommen geen
  regendruppels zijn. Niet hier of elders. Lucebert antwoordt dat alles van waarde weerloos is
  en ik vraag hem wie bepaalt wat er waardevol. Wie beschermt mag tegen de rest. Alsof we
  niet eerder zijn opgegeten door elkaar. Door het vuur. Dress dan deze wonden. Maak van
  lichamen geen graven. Geef deze stenen terug, een stem.
  
  In een herbouwde stad is een lege hemel of een nieuwe stilte altijd een soort vooruit.

• #6 Bigi Spikri

  Zijn zesde stadsgedicht schreef Dean voor Keti Koti. Een programma rondom de Rotterdamse herdenking en viering van de afschaffing van de slavernij. Dean over Keti Koti: “In Nederland delen we een gemeenschappelijke geschiedenis, die misschien nog niet als zodanig ervaren wordt. Ik vind dat iedereen een gedeelde verantwoordelijkheid heeft om te erkennen wat er in het verleden gebeurd is”. Dean droeg "Bigi Spikri" voor tijdens het Keti Koti Lecture in de Burgerzaal van het Stadhuis.

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

  Bigi Spikri

  1.

  het is iets onder de oppervlakte dat deze wonden bloot ziet

  2.

  stilte is het aderlaten van een discours dat ook voor jou bedoeld was;
  ons nu allemaal tot karikatuur reduceert

  3.

  grauw is de lucht tussen Suriname en de scherpte van een Nederlandse onverschilligheid

  4.

  je toont jezelf niet minder gevaarlijk dan hoe we je herinneren

  5.

  we hebben iets te vieren

  5.

  we zeggen dat we iets te vieren hebben

  5.

  ze zeggen dat we iets te vieren hebben. dat ze ons ook een feestje gunnen

  6.

  laten we allemaal iets herinneren
  zoals hoe het is om ruimte op te eisen, wortel te schieten en te vertakken

  7.

  we begrijpen dat het zal blijven spoken, in ons

  8.

  wat zich openbaart is de afstand tussen mensen in een gedeeld verhaal

  9.

  K-E-T-I-K-O-T-I = KETTIE KOTTIE ≠ KEETIE KOOTIE

  10.

  Leer de regels van Dobru uit het hoofd

  10.

  wan bon

  10.

  wan pipel

  11.

  wi no sa singi dineti als we niet leren hoe onszelf af te lezen in elkaar

  12.

  waarom alweer dit aanroepen, altijd moeten we iets alweer

  13.

  ongeluksgetal

  14.

  het is slechts wat je voorgehouden wordt, bigi spikri
  vertel me wat je ziet
  vraag me niet waarom je niet jouzelf herkent
  ik weet het niet
  maar
  zie wat je moet zien
  en

  15.

  onthoud.

• #7 Meneer Deelder is dood

  De Rotterdamse dichter Jules Deelder (1944) overleed op 19 december 2019. Stadsdichter Dean Bowen schreef het stadsgedicht Meneer Deelder is dood uit eerbetoon voor Jules; schrijver, dichter, muzikant, performer én nachtburgemeester van Rotterdam.

  Beluister dit gedicht ook op YouTube.

  Meneer Deelder is dood.

  wat anders had je kunnen zijn
  dan een scherpte tegen het gehemelte aangedrukt
  als iets Rotterdams
  gespeld met de -R geleend van Rouwen

  hoor ‘m eindigen: ‘de dood is kut’

  en het is waar
  een lichaam is geen open einde gegund
  meneer Deelder is dood
  en met hem valt er iets stil in de stad

  niet alle leegte hoeft opnieuw gevuld
  laat het met rust
  laat het (vooral) met rust
  

  we weten welke rituelen
  om hem aan te roepen
  weten welke gevels voor de trilling van z’n stem
  meneer Deelder is dood
  meneer Deelder is dood
  en iets van deze stad ging met hem

Video's bij de gedichten

">