Max Kijzer was een Joodse dichter die weigerde onder te duiken. Afgelopen weekend werd zijn stolperstein onthuld voor zijn laatste woonplek, ‘s-gravendijkwal 17 en las Elfie het gedicht De mens van hem voor.
Het was een bijzonder mens en dichter. Zijn beste vriend Kees van Ameijden bracht hem destijds weg:
‘Ik zei: “Max, jij wil het einde. Omdat jij zelf geen eind aan je leven durft te maken, laat je het de Duitsers doen.” Ik had onderduikadressen voor hem, net zoals ik later ook adressen had voor zijn broer, schoonzus en hun kinderen. Toen ik dat zo tegen hem zei, begon hij te huilen: “Jij bent de enige van mijn vrienden, die mij begrijpt.” Max was ook bang, dat, als hij zich niet zou aanmelden, hij dan zijn familie in gevaar bracht. Max was een wonderlijk, ontzaglijk gecompliceerd, maar wijs mens.
(Uit: ‘Uit geil en bloed bestaat dit rotte leven, biografie van Max Kijzer. Door: Aad Meinderts)
Foto: Marc Deurloo