Susan vertelt over wat ze meemaakt als gastvrouw. Dit keer belicht ze de menselijke kant. "In een huiskamer is ook tijd en aandacht voor verdriet."
Het motto ‘De bibliotheek, huiskamer van de stad’, daar deed ik eerder wat lacherig over.
Sinds we weer helemaal open zijn en vrijwel alle faciliteiten beschikbaar, komen vaste bezoekers ook weer even langs. Soms blijft de vrolijke begroeting achterwege en ook de partner, die steevast erbij was, ontbreekt.
De man oogt triest, wat verloren en hij zoekt contact. Na de begroeting komen ineens tranen en nemen we even plaats. Afgelopen tijd is zijn vrouw onverwacht ziek geworden en overleden. Of hij mag vertellen? Ja natuurlijk. Een geleend boek is in het ziekenhuis zoekgeraakt en naast het verlies van zijn vrouw, na vijftig jaar huwelijk, zit hij ook met het vermiste boek. Het ziekenhuis heeft geen tijd om het boek te zoeken en dan is de bibliotheek de plek waar hij hulp zoekt.
Een vergelijkbaar verhaal zes weken geleden. Ook een echtpaar dat elke dinsdag even de bibliotheek aandeed. Gewoon even groeten en praatje maken.
Ook deze man kwam in de eerste week van de heropening binnen, met een trieste uitstraling, de glans uit de ogen. Ook hij was ineens zijn vrouw verloren.
Valt dit onder Service & Info? Ja, als dat nodig is wel. Het praktische probleem van het vermiste boek is opgelost. Beide mannen konden hun verhaal even kwijt en keerden terug naar hun dagelijkse leven.
Geen hilarische column deze keer maar de menselijke kant van onze bibliotheek belicht. In een huiskamer is ook tijd en aandacht voor verdriet. Zo maakt de Bibliotheek Rotterdam haar motto waar.