Podcast De plantage van onze voorouders | In de achtdelige VPRO-podcastserie De plantage van onze voorouders (Prospektor/VPRO) onderzoekt de dochter van Albertine Duin-barones van Lynden, Maartje Duin samen met Peggy Bouva de sporen van het slavernijverleden in hun familiegeschiedenis. 

Documentaire Ida Does - Het is geen verleden | Noraly Beyer heb ik leren kennen in Museum van Loon. Ik zei dat ik het onderwerp slavernijverleden met mijn vrienden uit de weg ging. Vriendelijk maar ook streng zei zij: ‘U duikt dus.’ Dat raakte me. Ik ben begonnen me vaker uit te spreken. Dat was lastig, ik kreeg soms ruzie. Nog steeds zeg ik er iets van als iemand een racistische opmerking maakt. Maar als iemand begint met: ‘Weet je wel dat de Ghanezen zelf ook slaven hadden?’ zucht ik diep en denk: daar heb ik geen zin in. Omdat ik nu meer kennis heb, voel ik me steviger in mijn schoenen staan. 
Ik vind Noraly een heel rustige, sympathieke brenger van het slechte en goede nieuws. In deze film gaat ze met betrokkenen van de Decembermoorden in 1982 in gesprek. Er zijn makkelijker onderwerpen Ze omzeilt de klippen van mensen die niet willen praten. Ze kan zelf haar emoties bedwingen maar je ziet dat ze heel erg betrokken is.  
Toen we in Suriname waren, weet ik nog dat Maartje zei: ‘Begin maar niet over Bouterse’. Als we het dan heel voorzichtig wel deden, keken mensen weg. Omdat hun broer een baan had als ambtenaar, of zo. We kwamen ook langs de buurt waar Bouterse woonde. Gigantische panden met enorme hekken eromheen. Het verschil met de armoedige huisjes in Frimangron vond ik wel treurig. Het is ongelofelijk dat de aanstichter van de Decembermoorden 20 jaar gevangenisstraf krijgt en dat niet hoeft uit te zitten. Ik had gehoopt dat er met Santokhi een nieuwe wind ging waaien, maar dat valt tegen.

Aflevering 'Nieuwe blik terug' over Josef Nassy | Kunstschilder Josef Nassy (1904-1976) is getuige van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Terwijl hij gevangen zit in een interneringskamp, legt hij het zware, uitzichtloze leven van de mensen om hem heen vast. Nassy weet het lijden in krachtige penseelstreken te vangen. Maar hoe komt deze Surinaamse schilder van joodse afkomst, inwoner van België maar met de Amerikaanse nationaliteit, in het kamp terecht? Orville Breeveld begint zijn zoektocht in Suriname, waar Nassy de eerste veertien jaar van zijn leven woont. Daarna neemt Nassy's leven een aantal opmerkelijke wendingen. (Omschrijving van de NTR bij de documentaire). 

Voorstelling Sites of Memory: Returning the Gaze | Deze voorstelling zag ik op het Abdijplein in Middelburg. In 1596 kwam een slavenschip in Middelburg aan. Zwarte mensen, dat hadden ze nog nooit gezien in Zeeland. Die moesten als de wiedeweerga gedoopt worden, want als christen waren ze wat minder eng. Slavernij op Nederlands grondgebied was toen verboden. Zo goed en kwaad als het ging moesten ze ondergebracht worden in Middelburg, eigenlijk wel een actueel thema qua asielbeleid. Maar na een half jaar wisten de schout en de schepen niet wat ze ermee aan moesten. Ze moesten weer weg en werden alsnog tot slaaf gemaakt. 
Het was een hip stuk, in de catacomben van de Abdij, een heel mooie omgeving. In het begin raakte het me niet: heel erg boze dansen en schreeuwerige toneelspelers. Dat je denkt: hier hoor ik niet bij. Maar daarna gingen we naar het plein, daar werd ook gedanst. Toen gingen ze vlaggen ophangen tussen de bomen en het publiek moest dat ook doen. Dat gaf verbondenheid. Dat je dacht: nu zijn we met z’n allen. Als je elkaar ontmoet en samen iets kunt doen, voel je je minder opgelaten.

Documentaire Over Alles is Famiri | Dat vond ik zo mooi! Amber Kortzorg heeft een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader met wie ze een slechte band had. Hij was verdwenen. Daar deed ze niet sentimenteel over, dat was gewoon zo, punt. Voor deze serie ging ze met een cameraploeg naar Suriname allemaal familie opzoeken. Mensen die, zoals wij het noemen, aan bijgeloof doen, medicijnmannen die met kruiden de dorpsbewoners beter maken. Maar ook mensen van de christelijke zending. Ze ging ook in op de economie van Suriname. Stoere jonge vrouwen die vertelden hoe ze de eindjes aan elkaar knoopten. Zo had ze elke week een onderwerp, dat ze heel open benaderde, want ze wist niet zoveel. 
Ik keek elke zondag met heel veel plezier, maar ik dacht: wanneer komt die vader nou eens tevoorschijn? Haar doel was om hem te leren kennen. Nou jongen, toen zaten ze daar op twee klapstoeltjes stijfjes aan de rivier, heel erg ongemakkelijk. En op een gegeven moment bereikten ze elkaar toch. Het eindigde met een brasa. 
Het gaf een heel mooi beeld van de veerkracht van Surinamers. Je voelt het verleden overal, maar ze willen het er absoluut niet over hebben. Alleen al die twee mannen die in het oerwoud winti preys doen… In Suriname bezocht ik met Maartje plantage Berlijn, waar net zo’n bijeenkomst geweest was. We gingen naar een open plek in het bos, ik zag het voor me, die mensen begeistert in een kring, wat wij niet snappen… Dat voelde ik hier ook weer, en dat heeft met voorouders te maken. Hun krachten worden dan opgeroepen, hun goedkeuring. Ook als je niet over slavernij wilt praten, zit die verbondenheid met de voorouders er heel diep in.